بعضى از علماى اقتصاد، معتقدند منابع حيات روى زمين آن قدر زياد نيست كه اگر به طور
صحيح در ميان همه انسان ها تقسيم شود بتوان زندگانى مرفهى همانند مرفهين غربى فراهم
ساخت. مفهوم اين سخن آن است كه روى آوردن به چنين زندگى مرفهى، به يقين سبب محروميت
گروهى خواهد شد.
بنابراين، ساده زيستى و پرهيز از تجمل پرستى سبب مى شود كه تمام افراد جامعه، از
زندگانى آبرومندانه و ساده اى برخوردار باشند و زهد اسلامى كه در آيات و روايات
توصيه شده چيزى جز اين نيست.
على(عليه السلام) پس از آنكه مى فرمايد: خداوند در اموال اغنيا نيازهاى نيازمندان
را پيش بينى فرموده، مى افزايد: «فما جاع فقير إلاّ بما مُتّع به غنيّ; هيچ كس در
جامعه اى فقير نمى شود مگر به سبب زندگى مرفه شخص ثروتمندى».(1)
(1) . نهج البلاغه، قصار 328 .