گذشت كه در شريعت اسلام اصل مال و دارايى مذموم و ناپسند نيست، بلكه دلبستگى به دنيا و مظاهر آن ناپسند است. در قرآن مى خوانيم: «(فَلَمَّا نَسُوا مَا ذُكِّرُوا بِهِ فَتَحْنَا عَلَيْهِمْ أَبْوَابَ كُلِّ شَىْء حَتَّى إِذَا فَرِحُوا بِمَا أُوتُوا أَخَذْنَاهُمْ بَغْتَةً); هنگامى كه آنچه را به آنها يادآورى شده بود فراموش كردند، درهاى همه چيز (از نعمت ها) را به روى آنها گشوديم، تا زمانى كه به آن خوشحال شدند (و دل بستند) ناگهان آنها را گرفتيم (و سخت مجازات كرديم)».(1)
تعبير به «فَرِحُوا بِمَا أُوتُوا» يا «فَرِحَ بِهَا» كه در سوره شورى است،(2) تنها به معنى خوشحالى ساده نيست، بلكه منظور دلبستگى و سرمست غرور شدن به سبب مال دنياست.
(1) . انعام، آيه 44 .
(2) . شورى، آيه 48 (وَإِنَّا إِذَا أَذَقْنَا الاِْنْسَانَ مِنَّا رَحْمَةً فَرِحَ بِهَا).