ز نگاه قرآن، مال امانتى است از ناحيه خداوند كه به انسان سپرده شده و انسان امانت دار آن است. «وَأَنْفِقُوا مِمَّا جَعَلَكُمْ مُّسْتَخْلَفِينَ فِيهِ»; و از آنچه شما را در آن خليفه خود قرار داده، انفاق كنيد».(1)
علامه طباطبايى در تفسير اين آيه مى نويسد: تعبير به «مستخلفين» ممكن است به معنى جانشينى انسان از سوى خداوند باشد; در واقع خداوند مالك اصلى و حقيقى اموال و انسان، نماينده اوست و يا اينكه مقصود جانشينى انسان از اقوام پيشين است.(2)
برخى آيات بعدى را مى توان تأييدى بر معناى اول دانست، زيرا مى فرمايد: «(وَمَا لَكُمْ أَلاَّ تُنْفِقُوا فِى سَبِيلِ اللهِ وَللهِِ مِيرَاثُ السَّماوَاتِ وَالاَْرْضِ); چرا در راه خدا انفاق نكنيد در حالى كه ميراث آسمان ها و زمين همه از آن خداست».(3)
يعنى نه تنها اموال و ثروت هاى روى زمين، بلكه آنچه در تمام آسمان و زمين وجود دارد به ذات پاك او بر مى گردد و كسى جز او مالك حقيقى آنها نيست.
در برخى از آيات تعبير جالبى به كار رفته و مال به صورت اضافه تشريفى به خداوند نسبت داده شده است: «(وَآتُوهُمْ مِّنْ مَّالِ اللهِ الَّذِى آتَاكُمْ); مقدارى از مال خداوند را كه به شما داده است به آنها بدهيد».(4)
تعبير به «مال الله» نيز قرينه ديگرى بر معناى نخست است.

(1) . حديد، آيه 7 .
(2) . الميزان، ج 19، ص 151 و نيز رجوع كنيد به تفسير نمونه، ج23، ص 315 .
(3) . حديد، آيه 10 .
(4) . نور، آيه 33 .