در سوره بقره آیه 255 مى خوانیم «اللّه لإاله الاّ هو الحىّ القیّوم» هیچ معبودى جز خداوند یگانه زنده که قائم به ذات خویش است وجود ندارد. در اینجا این سؤال مطرح مى شود که مراد از زنده بودن خدا چیست؟

‏ در تعبیرات معمولى، موجود زنده به چیزى مى گویند که داراى نمو، تغذیه، تولید مثل و جذب و دفع و احیاناً داراى حس و حرکت باشد، ولى باید به این نکته توجه داشت که: ممکن است افراد کوته بین، حیات را در مورد خداوند نیز چنین فرض کنند، با اینکه مى دانیم او هیچ یک از این صفات را ندارد، و این همان قیاسى است که بشر را درباره خداشناسى به اشتباه مى اندازد، زیرا صفات خدا را با صفات خود مقایسه مى کند.

ولى حیات به معنى وسیع و واقعى کلمه، عبارت است از «علم» و «قدرت» بنابراین وجودى که داراى علم و قدرت بى پایان است حیات کامل را دارد، حیات خداوند مجموعه علم و قدرت او است و در حقیقت به واسطه علم و قدرت، موجود زنده از غیر زنده تشخیص داده مى شود، اما نمو و حرکت و تغذیه و تولید مثل از آثار موجوداتى است که ناقص و محدودند و داراى کمبودهائى هستند که به وسیله تغذیه و تولید مثل و حرکت آن را تأمین مى کنند، اما آن کس که کمبودى ندارد این امور هم درباره او مطرح نیست.(1)

1 ـ تفسیر نمونه 2/192