رُبَّ عَالِم قَدْ قَتَلَهُ جَهْلُهُ، وَعِلْمُهُ مَعَهُ لاَ یَنْفَعُهُ.
 
امام(علیه السلام) فرمود:
چه بسیار دانشمندى که جهلش او را کشته، در حالى که علمش با اوست;
اما به حالش سودى نمى بخشد.(1)

 (1). سند گفتار حکیمانه:
ابومخنف مورخ مشهور که سال هاى قبل از مرحوم سیّد رضى مى زیسته در کتاب الجَمَلَ شأن ورودى براى این گفتار حکیمانه بیان کرده است. وى مى گوید زمانى که «طلحه» و «زبیر» به همراهى «عایشه» از مدینه به سوى بصره (براى آتش افروزى جنگ جمل) حرکت کردند امیر مؤمنان على(علیه السلام)خطبه اى خواند و در آخر آن خطبه فرمود: «وَ إنَّهُما ـ یعنى طلحه و زبیر ـ لَیَعْلَمانِ أنَّهُما مُخْطِئانِ وَ رُبَّ عالِم قَدْ قَتَلَهُ جَهْلُهُ وَعِلْمُهُ مَعَهُ لا یَنْفَعُهُ; این دو مى دانند که خطاکارند (ولى هواپرستى بر چشم بصیرت آنها پرده افکنده) و چه بسیار افراد دانایى که جهلشان آنها را کشته در حالى که علمشان با آنهاست و سودى از آن نمى برند» در کتاب مصادر نهج البلاغه بعد از بیان این داستان مى افزاید: مرحوم شیخ مفید در ارشاد نیز این کلام حکیمانه را نقل کرده و همچنین آمدى در غررالحکم. (مصادر نهج البلاغه، ج 4 ص 99).