وَحَکَى عَنْهُ أَبُو جَعْفَر مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیّ الْبَاقِرُ(علیهما السلام) أَنَّهُ قَالَ: کَانَ فِی الاَْرْضِ أَمَانَانِ مِنْ عَذَابِ اللَّهِ، وَقَدْ رُفِعَ أَحَدُهُمَا، فَدُونَکُمُ الاْخَرَ فَتَمَسَّکُوا بِهِ: أَمَّا الاَْمَانُ الَّذِی رُفِعَ فَهُوَ رَسُولُ اللَّهِ(صلى الله علیه وآله) وَأَمَّا الاَْمَانُ الْبَاقِی فَالاِْسْتِغْفَارُ. قَالَ اللَّهُ تَعَالَى: وَما کانَ اللّهُ لِیُعَذِّبَهُمْ وَأَنْتَ فِیهِمْ وَما کانَ اللّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَهُمْ یَسْتَغْفِرُونَ.
 
ابوجعفر محمد بن على الباقر(علیهما السلام) از آن حضرت نقل کرده است که فرمود: «در زمین دو امان (دو وسیله نجات) از عذاب الهى بود که یکى از آنها برداشته شد دومى را دریابید و به آن چنگ زنید; اما امانى که برداشته شد وجود رسول الله(صلى الله علیه وآله) بود (که خداوند به برکت وجود او هرگز عذابى بر این امت نازل نکرد، ولى او از میان ما رفت) و امانى که باقى مانده «استغفار» است، همان گونه که خداوند متعال مى فرماید: «تا تو در میان آنها هستى خداوند آنان را عذاب نمى کند و تا آنان نیز از گناهان خود استغفار مى کنند، خداوند عذابشان نخواهد کرد».(1)
به گفته مرحوم سیّد رضى: «این استنباط امام یک نمونه از بهترین استفاده ها و لطیف ترین استنباط ها از آیات قرآن کریم است»; (قالَ الرَّضىُ: وَهذا مِنْ مَحاسِنِ الاْسْتِخْراجِ وَلَطائِفِ الاْسْتِنْباطِ).

(1). سند گفتار حکیمانه:
در کتاب مصادر نهج البلاغه آمده است که مرحوم طبرسى این حدیث را با تفاوت آشکارى از امام امیرالمؤمنین(علیه السلام)نقل کرده است و این نشان مى دهد که از منبع دیگرى جز نهج البلاغه گرفته و همچنین فتال نیشابورى در کتاب روضة الواعظین با مقدارى اضافه و کم نسبت به نهج البلاغه آورده است. همین گونه سبط بن جوزى در تذکرة الخواص سپس مى افزاید: فخر رازى در تفسیرش آن را از «ابن عباس» نقل کرده در حالى که معلوم است «ابن عباس» علم خود را ـ به تصریح خودش ـ از علوم امیر مؤمنان اخذ کرده است. (مصادر نهج البلاغه، ج 4، ص 85).