گفتار حكيمانه 367
بخش اول:
يَشْغَلُهُ، وَ غَمٌّ يَحْزُنُهُ، كَذلِكَ حَتَّى يُؤْخَذَ بِكَظَمِهِ
فَيُلْقَى بِالْفَضَاءِ مُنْقَطِعاً أَبْهَرَاهُ، هَيِّناً عَلَى اللّهِ
فَنَاؤُهُ، وَ عَلَى الاِْخْوَانِ إِلْقَاؤُهُ.
امام(عليه السلام)
فرمود:
اى مردم! متاع دنيا همچون گياهان خشكيده «وباخيز» است بنابراين از چنين
چراگاهى دورى كنيد. دل كندن از آن لذت بخش تر است از دل بستن و اعتماد به آن، و
استفاده از آن به مقدار نياز بهتر است از جمع كردن و انباشتن ثروت آن. كسى كه از آن
بسيار گردآورى كند محكوم به فقر و نيازمندى است و هر آن كس از آن بى نيازى جويد به
آسايش و آرامش خود كمك كرده است. كسى كه زر و زيورهاى دنيا در نظرش شگفت انگيز باشد
قلب او نابينا مى شود و آن كس كه عشق آن را به خداوند بى اهميت و افكندنش به
گورستان براى دوستانش آسان است.[1]
-----------------------------------------------
[1]. سند گفتار حكيمانه:
مرحوم خطيب در اين جا گويا آمادگى براى بررسى اسناد اين گفتار حكيمانه نداشته و مانند بعضى از كلمات قصار حواله به آخر كتاب خود مى كند و همان طور كه قبلا هم اشاره كرده ايم متأسّفانه موفق نمى شود به قول خود عمل كند و منابع ترك شده را در آخر كتاب بياورد. ولى مرحوم ابن شعبه حرانى در تحف العقول اين گفتار حكيمانه را از آغاز تا انتها با تفاوت هاى زيادى ذكر كرده و مى دانيم كه او قبل از مرحوم سيد رضى مى زيسته است. (تحف العقول، ص 221).
مرحوم آمدى نيز در غررالحكم بعضى از قسمت هاى آن را با كمى تفاوت آورده است (غررالحكم، ح 2581) و ديلمى (متوفاى 841) بخش هايى از آن را در كتاب اعلام الدين (ص 130) ذكر كرده است.
