در بعضى از روايات آن نوع از بذل و بخششى كه باعث گردد دست آدم بخشنده، تهى شده و راه زندگى بر او بسته شود يا زندگى بر او دشوار گردد، از مصاديق تبذير شمرده شده است.
ابوبصير مى گويد: «سألت أبا عبدالله(عليه السلام) عن قوله تعالى: (لا تبذّر تبذيراً) قال: بذر الرجل ماله و يقعد ليس له مال، قال: فيكون تبذير في حلال؟ قال: نعم; درباره تفسير جمله (لا تبذّر تبذيراً) از امام صادق(عليه السلام)پرسيدم آن حضرت فرمود: منظور آن است كه آدمى بر اثر انفاق اموال خود، فقير گردد و دستش خالى بماند. ـ ابوبصير پرسيد: مگر در عمل حلال تبذير صدق مى كند؟ امام پاسخ داد: ـ آرى».(1)
اين موضوع به قدرى اهميت دارد كه اسراف و زياده روى حتى در مسائل كوچك و كم اهميّت از نظر اسلام، ممنوع است.
در روايتى از عبدالله بن عمرو مى خوانيم: «مرّ رسول الله(صلى الله عليه وآله)بسعد، و هو يتوضأ، فقال: ما هذا السَرَفيا سعد؟ قال: أفي الوضوء سرف؟! قال: نعم و إن كنت على نهر جار; رسول خدا از كنار سعد گذشت در حالى كه مشغول وضو بود. فرمود: اى سعد، اسراف را كنار بگذار. سعد گفت: مگر در وضو گرفتن هم اسراف صدق مى كند؟ پيامبر فرمود: آرى. گرچه كنار نهر آب باشى».(2)

(1) . بحارالانوار، ج 72، ص 302 باب 77.
(2) . مسند احمد، ج 2، ص 221; سنن ابن ماجه، ج 1، ص 147، ح425.