تأمل در تعبيراتى چون مال الله، فضل الله و خير، در ارتباط با امكانات مالى، نشانگر مطلوبيت و محبوبيت اين امور در بينش دينى است.
گذشته از اين تعبيرات مثبت، در قرآن از دارايى و ثروت با تعابيرى چون رحمت(1)، حسنه(2)و (الطَّيِّبَاتِ مِنَ الرِّزْقِ)(3) ياد شده است كه مى رساند در نگاه اسلام امور مالى و اقتصادى، صرفاً بر مبناى تفكّر مادّى پى ريزى نشده، بلكه بر اساس مبانى الهى و اهدافى مقدس و متعالى بنا گرديده است.
افزون بر اينها در برخى از آيات نيز از محروميت هاى مالى و مادى به عنوان مجازات و عذاب الهى ياد شده است; مانند «(وَلَقَدْ أَخَذْنَا آلَ فِرْعَوْنَ بِالسِّنِينَ وَنَقْص مِّنَ الثَّمَرَاتِ); و ما نزديكان فرعون (و قوم او) را به خشكسالى و كمبود ميوه ها گرفتار كرديم».(4) نيز: (فَبِظُلْم مِّنَ الَّذِينَ هَادُوا حَرَّمْنَا عَلَيْهِمْ طَيِّبَات أُحِلَّتْ لَهُمْ).(5)
اين اشارات نشان مى دهد اقتصاد در اسلام برخلاف تفسيرهاى ناآگاهانه و برداشت هاى نادرستِ افرادى كه بدون داشتن صلاحيت علمى، احكام اسلام را به غلط تفسير مى كنند و به امور مالى همچون شىء پليد نظر دارند; از اهميت فوق العاده اى برخوردار است به گونه اى كه در نگاه دين، قوام سياسى و اجتماعى جامعه اسلامى، در گرو قوام و ثبات اقتصادى آن است و زندگانى دنيا مقدمه و زمينه ساز حيات آخرت است.
در اين بينش، دنيا محل تربيت نفوس و پرورش استعدادها و رسيدن به كمال و سعادت است، چرا كه: «الدنيا مزرعة الاخرة»(6)، و «الدنيا مَتْجَر أولياءالله».(7)
البته اگر به دنيا و ماديت، چنان اصالت داده شود كه انسان به بهره مندى از لذات زودگذر آن اكتفا كند و اسير مطامع و شهوات آن شود و جنبه مقدمى آن
براى آخرت، فراموش گردد و به عنوان يك هدف نهايى به رسميت شناخته شود، روشن است چنين دنيايى سزاوار تعبيراتى مانند: لَعِب و لَهْو(8)، متاع قليل(9)، و متاع الغرور (كالاى فريب)(10) است كه نشانگر چهره ديگر اين واقعيت است. چهره اى منفى و مذموم، زيرا چنين اموال و چنين دنيايى، منشأ سقوط و هلاكت انسان است.

(1) . مانند آيه 9 سوره هود: (وَلَئِنْ أَذَقْنَا الاِْنسَانَ مِنَّا رَحْمَةً ثُمَّ نَزَعْنَاهَا مِنْهُ إِنَّهُ لَيَئُوسٌ كَفُورٌ) و آيه 100 سوره إسراء: (قُلْ لَّوْ أَنتُمْ تَمْلِكُونَ خَزَائِنَ رَحْمَةِ رَبِّى إِذاً لاََّمْسَكْتُمْ خَشْيَةَ الاِْنفَاقِ).
(2) . مانند آيه 131 سوره اعراف: (فَإِذَا جَاءَتْهُمُ الْحَسَنَةُ قَالُوا لَنَا هَذِهِ).
(3) . اعراف، آيه 32 و مانند آيه 4 و 5 سوره مائده: (يَسْأَلُونَكَ مَاذَا أُحِلَّ لَهُمْ قُلْ أُحِلَّ لَكُمْ الطَّيِّبَاتُ...) و آيه 93 سوره يونس: (وَرَزَقْنَاهُمْ مِّنَ الطَّيِّبَاتِ...).
(4) . اعراف، آيه 130 .
(5) . نساء، آيه 160 .
(6) . عوالى اللئالى، ج 1، ص 267، ح 66. از قول پيامبر(صلى الله عليه وآله).
(7) . از اميرمؤمنان على(عليه السلام)، نهج البلاغه، حكمت 131 .
(8) . مانند آيه 32 سوره انعام: (وَمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلاَّ لَعِبٌ وَلَهْوٌ) و آيه 36 سوره محمد: (إِنَّمَا الحَيَاةُ الدُّنْيَا لَعِبٌ وَلَهْوٌ).
(9) . مانند آيه 77 سوره نساء: (قُلْ مَتَاعُ الدُّنْيَا قَلِيلٌ) و آيه 38 سوره توبه: (فَمَا مَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا فِى الاْخِرَةِ إِلاَّ قَلِيلٌ).
(10) . مانند آيه 185 سوره آل عمران: (وَمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلاَّ مَتَاعُ الْغُرُورِ).