بر اساس آیات قرآن کریم براي «کافران» عذابي بالاتر از عذاب جهنم و سوختن است. خدا در قرآن مي فرمايد: «إِنَّا أَعْتَدْنَا جَهَنَّمَ لِلْكَافِرِينَ نُزُلاً»(1)؛ (ما دوزخ را براى كافرين به عنوان «نُزُل» مهيّا كرده ايم). «نُزُل» اولين چيزی است كه براى ميهمان مى برند؛ در زمستان چايى و در تابستان مثلا شربت مى برند، اين را عرب «نُزُل» تعبير مى كند، و اين به عنوان خوشامد است نه تمام پذيرائى، یعنی جهنم و عذاب الهى براى كافرين پذیرایی اولیه است؛ و عذاب هائى مافوق اين آتش و جهنم دارند كه قابل تصورّ براى ما نيست.

در دعاى كميل مولى علی(عليه السلام) بعد از اينكه اظهار ضعف در مقابل بلاهاى دنيوى و عقوبات و ناملايمات آن مى كند و مى گويد: بلاء دنيا دوامش كم و مدتش كوتاه است مى فرمايد: چگونه بر بلاء آخرتى كه ناملايمات و دردش بيشتر و مدتش طولانى است مقاومت كنم؟ سپس كلام را به اينجا مى رساند كه: «فَهَبْنِى يَا اِلَهِى وَ سَيِّدِى وَ مُولَاىَ وَ رَبِّى صَبَرتُ عَلَى عَذَابِكَ فَكَيفَ اَصبِرُ عَلَى فِرَاقِكَ وَ هَبنِى صَبَرتُ عَلَى حَرِّ نَارِكَ فَكَيفَ اَصبِرُ عَنِ النَّظَرِ اِلَى كَرَامَتِكَ»؛ (بر فرض اى معبود و آقا و مولا و پروردگارم صبر كردم بر عذاب [دردناك و جانسوز تو ولی] چگونه صبر كنم بر دورى و فراق از تو و بر فرض صبر كردم بر سوزش آتش تو، چگونه صبر كنم بر چشم پوشى و دورى از كرامت و بزرگوارى تو؟).
از اين كلمات مولى در دعاى شريف كميل فهميده مى شود كه: فراق و دورى از خداوند و عدم رضايت او از بنده اش و حرمان از لقاء و دورى از رحمت و كرامت او، از زمره عقوباتى است كه بالاتر از عذاب جهنم و سوختن جسم است؛ زيرا مولى مى فرمايد: «اگر بر عذاب تو صبر كنم، چگونه بر اين امور صبر كنم؟!».(2)